İnsan ve Serencamı

İnsan ve Serencamı

Meşhur klişedir, beşer şaşar,
Hiç durmadan her gün koşar.
Duramaz ki, böyle yaşar.
Yaşamı bazen zor, bazen kolaydır,
Bazen dağları, bazen tepeleri aşar,
Doğumu neşe, ölümü olaydır.
Ölenle ölünmezki hayat yeniden başlar.
Çalışır çırpınır hep koşturur,
Başarıp bazen ruhunu coşturur.
Bazen yara alır üzülür,
Kabuğuna çekilir, bazen büzülür.
Kadere inanır, alnında yazı olandır,
En mutlu insan hakkına razı olandır.
Statik değildir hali, bazen güler bazen ağlar,
Bazen durgun bir su, bazen çağlar.
Üzümün sahibiyim zanneder,
Halbuki emanettir bağlar.
Sahibi olmadığını, Azrail gelince anlar.
İmtihan olur yolların ayrımında,
Bazen tam, bazen yarım hevesler,
İbretler vardır, tamında yarımında.
Hiç değişmez zikzaklıdır hayatı,
İnsan aynı insan,
İsyan aynı isyan,
Nisyan aynı nisyan.
Alışmış ömürden çalmaya,
Durupta yerinde saymaya.
Zamanlar, asırlar, tarihler...
Akıp gitmis böylece,
Ardından insanlar hep,
Bakıp gitmiş böylece.
İnanan, inanmayan,
Kazanan, kazanmayan,
Gelmiş mukadder sona,
Gelirken de kimse, sormamış ona.
Kimi ölüm beklenir, kimiside kazara,
Bir gün herkes, girecektir mezara.
Herkesin alnına, kader ile yazılır
Ölünce itinayla, birde mezar kazılır.
Kendini ölümsüz sananlar,
Anlarlar, mezar taşında, Taki;
Yazılır; el bâkî hüvel bâkî.

Özcan Öztürk Nisan 2024