Nasihat

Nasihat

Sonbahar hüznü çökmüş geceye

Hak kazananlar bürünmüş ete kemiğe

Ne çetrefilli bir yol ki!

Görmezsen ardındakini, düşersin kara deliğe.



Ruh kaybolur gönlün dehlizlerinde

Küçük bir çocuğun merakıyla

İhtiyar birinin bıkmışlığı karışmış sevgiye

Ne ararsın, bilmem ama cevaplar saklıdır kalbinde



İnsan ol, başkalarını yargılamadan önce

Büyüklüğüne aldanıp kimseyi hakir görme,

Ne çok bilenler dönüştü birer kelebeğe

Gerekirse aslan ol ama kimsenin hakkını yeme!



Yarınlar umutla açılacaksa birine

Önce ateş çemberi geçilir sonra buzdan tepe

İndikçe tepeden karşılaşırsın ilkbaharın gülen yüzüyle

Şimdi tam zamanı "çiçeklen" de gönlüne



Kimsenin bilmediği kokularda açasın

Kula kul olmaktansa yalnız kalasın

Her yaşananda vardır bir hikmet

Sen daha neyden korkarsın?



Neyleyim beni benden uzaklaştıran beşeri

Bana beni hatırlatan insan-ı kâmil gerekli

Yol uzun mu, kısa mı, kim bilir?

Varılacak liman son mu, başlangıç mı?

Kâinatın düzeni lafügüzaf mı?



Senden bana akan samimiyse gerekli

Sahte duygularla açamazsın perdeleri

Nasihati eden dünyadan geçen birisi

Öze inmişse kelamlar görmüşsün hakikati.