Mihri ile Semaver

Mihri ile Semaver

Mısraları kaldırdı yaldızlı beşiğinden
Nur yeşili sularla semavere doldurdu
Hayata adım attı geçerek eşiğinden
Güneşe bakmak için biraz yerinde durdu.
Necati çırasıydı yüreği bir top kömür
Aşkla yanmazsa kömür neye yarardı ömür?

Tutuşturdu çırayı sızan narla kalbinden
Semaverin bacası dumanlarla kavruldu
Aruz dizeler aldı göğsündeki cebinden
Atıverdi ateşe şiir göğe savruldu.
İşleyerek divanda aşkı afet-i devran
İzledi eserini sevinçle hayran hayran.

Semaverden yükselen buharları kıskandı
"Gerçek su benim" diyen gökte pamuk şekerler
Şiirler alevlendi içinde imge yandı
Dizeler parıldarken söndü tüm mücevherler.
Ses duydu Mihrünnisa dönüp ateşe baktı
Düş müydü anlamadı içine merak aktı.

İstiyordu buharı “ver!” diyordu sema “ver!”
“Dökeyim gözlerimden getireyim baharı”
“Aşk ile yanıyorum olmaz” dedi semaver
Her zaman bulamam ki beni yakan bu harı.
Gururlandı duyunca dünya güzeli Mihri
Demlenen çayı ile içti şiirden sihri.