Çanakkale Mahşeri

Çanakkale Mahşeri

Ehli sâlib gelmiş idi, denizden karaya çıkmak için,
O menhus elleriyle, son kaleyi yıkmak içi.

Bu maksatla Avrupalı, denizlerde birleşti,
Karaya çıkarsa bir düşman, artık kokan bir leşti.

Güneş o gün âleme, ışıklarla doğarken,
Bir tek bize zindan oldu, düşman bizi boğarken.

Bu vahşette ekin gibi biçilen, evlat ile oğuldu,
Düşman denizde değil, kanımızda boğuldu.

Can verdi tekmil asker, şehitleri sayarak,
Aman inmesin diye, gönderinden albayrak.

Yaradan vadetmişti, surei fetihte bir zafer,
Uğruna bu vatanın, o gün oldu muzaffer.

Tam bitti derken bir millet, şerefiyle şânıyla,
Tarihi yeniden yazdı, o mukaddes kanıyla.

Öldü diye bu millete, derin mezar kazıldı,
Küllerinden doğunca, gökte destan yazıldı.

Bir vahşetki yaşananlar, elem verir insana,
Tebessüm şöyle dursun, ağlayarak ansana.

El süremediler milletin, harîmi pâkî şer'ine
Bir dahada gelemediler, Çanakkale mahşerine.

Kanına susayanlarla, kanla yıkananların cengidir bu,
Eşi görülmemiş tarihte, Bedir'in dengidir bu.

Sanma ki bu zafer kazanıldı, iki tüfek bir dipçikle,
Adını Muhammad'ten (sav) alan o kahraman Mehmetçikle.